آخرین مناجات مولایمان حضرت امام حسین علیه ‏السلام

_{بنابه نقل شیخ الطائفه، شیخ طوسی، در مصباح‏ المتهجد و مرحوم سیدبن طاووس در اقبال:}

امام حسین بن علی ^{علیه‏السلام} در آخرین دقایق زندگیش چشم‏ها را باز کرد و به سوی آسمان متوجه گردید و برای آخرین بار با پروردگار خویش، چنین مناجات و راز و نیاز نمود:

«اَللّهُمَّ مُتَعالیَ الْمَکانِ عَظِیمَ الْجَبَرُوتِ شَدِیدَ الِمحالِ عَنِّی غَنِیٌّ عَنِ الْخَلائِقِ عَرِیضُ الْکِبْرِیاءِ قادِرٌ عَلی ما تَشاءُ قَرِیبٌ الرَّحْمَةِ صادِقُ الْوَعْدِ سابِغُ النِّعْمَةِ حَسَنُ الْبَلاءِ قَرِیبٌ اِذا دُعیتَ مُحِیطٌ بِما خَلَقْتَ قابِلُ التَّوْبَةِ لِمَنْ تابَ اِلَیْکَ قادِرٌ علی ما اَرَدْتَ تُدْرِکُ ما طَلَبْتَ شَکُورٌ اِذا شُکرْتَ ذَکُورٌ اِذا ذُکِرْتَ اَدْعُوکَ مُحْتاجاً وَاَرْغَبُ اِلَیْکَ فَقِیراً وَاَفْزعُ اِلَیْکَ خائِفاً وَاَبْکِی مَکْرُوباً وَاَسْتَعِینُ بِکَ ضَعِیفاً وَاَتَوَکَّلُ عَلَیْکَ کافِیاً اَللّهُمَّ احْکُمْ بَیْنَنا وَبَیْنَ قَومنا فَاِنَّهُمْ غَرُّونا وَخَذَلُونا وَغَدَرُوا بِنا وَقَتَلُونا وَنَحْنُ عِتْرَةُ نَبِیِّکَ وَوُلْدُ حَبِیبِکَ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه وآله وسلم الَّذِی اصْطَفَیْتَهُ بِالرِّسالَةِ وَأتْمَنْتَهُ الْوَحْیِ عَلَی فَاجْعَلْ لَنا مِنْ اَمْرِنا فَرَجاً وَمَخْرَجاً یا اَرْحَمَ الراحِمینَ.

...صَبْراً عَلی قَضائِکَ یا رَبِّ لا اِلهَ سِواکَ یا غِیاثَ‏الْمُسْتَغیثین مالِی رَبُّ سِواکَ وَلا مَعْبُودٌ غَیْرکَ صَبْراً عَلی حُکْمِکَ یا غِیاثَ مَنْ لا غِیاثَ لَهُ یا دائِماً لا نَفادَ لَهُ یا مُحْیِی الْمَوتی یا قائِماً عَلی کُلِّ نَفْسٍ بِما کَسَبَتْ اُحْکُمْ بَیْنی وَبَیْنَهُمْ وَاَنْتَ خَیْرُالْحاکِمینَ».

ترجمه :

^{«ای خدایی که مقامت بس بلند، غضبت شدید، نیرویت بالاتر از هر نیرو؛ تو که از مخلوقات خویش مستغنی هستی و در کبریا و عظمت فراگیر، به آنچه بخواهی توانا، رحمتت به بندگانت نزدیک، وعده‏ات صادق، نعمتت شامل، امتحانت زیبا، به بندگانت که تو را بخوانند نزدیک هستی و بر آنچه آفریده‏ای احاطه داری و هرکس که از در توبه درآید پذیرایی، آنچه را که اراده کنی توانایی، آنچه را که بخواهی درک توانی کرد، کسی را که شکرگزار تو باشد شکرگزاری، یاد کننده‏ات را یادآوری، من تو را خوانم که نیازمند توأم و به سوی تو روی آرم که درمانده توأم، ترسان به پیشگاهت فزع می‏کنم، غمگین دربرابرت می‏گریم، از تو مدد می‏طلبم که ناتوانم، خود را به تو وامی‏گذارم که بسنده‏ای، خدایا! در میان ما و قوم ما داوری کن که آنان از راه مکر و حیله وارد شدند و دست از یاری ما برداشتند وما را که فرزندان پیامبر و حبیب تو محمد صلی الله علیه وآله وسلم هستیم به قتل رسانیدند، پیامبری که به رسالت خویش انتخاب نموده وامین و حیش قرار داده‏ای، ای خدا! ای مهربانترین! در حوادث، بر ما گشایش و در پیشامدها، برما خلاصی عنایت کن».}

_{امام ^{علیه‏السلام} مناجات خویش را با این جملات به پایان رسانید:}

_{«در مقابل قضا و قدر تو شکیبا هستم، ای پروردگاری که بجز تو خدایی نیست. ای فریادرس دادخواهان که مرا جز تو پروردگاری و معبودی نیست. بر حکم و تقدیر تو صابر و شکیبا هستم. ای فریادرس آنکه فریادرسی ندارد، ای همیشه زنده‏ای که پایان ندارد. ای زنده‏کننده مردگان. ای خدایی که هر کسی را با اعمالش می‏سنجی، در میان من و این مردم حکم کن که تو بهترین حکم کنندگانی».}

_{و آنگاه که صورت به خاک می‏گذاشت، گفت:}

«بِسْمِ‏ اللَّه وَ بِاللَّه وَ فِی سَبیلِ‏ اللَّه وَ عَلی مِلَّةِ رَسُولِ‏اللَّه»*

* لهوف، ص 110